Αξιοποίηση ταλέντων

   πηγή:Αργολικά Σπορ

   Στο προχτεσινό παιχνίδι μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα, το γκολ των Μαδριλένων πέτυχε κάποιος Βαράν, άγνωστος στο ευρύ κοινό λίγο πριν την έναρξη του "κλάσσικο". Η εμφάνισή του ήταν πάρα πολύ καλή και ανάγκασε όλους τους πραγματικούς φίλους του ποδοσφαίρου να τον χειροκροτήσουν. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, στάθηκε περίφημα σε μία αναμέτρηση όπου αν δεν έχεις δεκάδες χαρίσματα, δεν μπορείς να διακριθείς...

     Αποτελεί μέγα θέμα η αξιοποίηση των ταλέντων. Σπάνια βλέπουμε στη χώρα μας να αξιοποιούνται με παρόμοιο τρόπο όλα εκείνα τα παιδιά που δείχνουν πως μπορεί να κάνουν μια μεγάλη καριέρα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Ενώ στις μικρές ηλικίες, οι ομάδες μας δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτε από τους ευρωπαίους αντιπάλους τους, μόλις περνούν το κατώφλι των είκοσι χρόνων, αρχίζει

η κατηφόρα. Τελευταία μάλιστα, έχουν ανακαλύψει οι περισσότεροι, το γιατρικό. Φεύγουν από τη χώρα μας, πριν φτάσουν ψηλά, δίνοντας μεγάλη σημασία στην εκπαίδευσή τους στο εξωτερικό. Έτσι, πιστεύουν και ίσως να έχουν δίκιο, ωριμάζουν πολύ καλύτερα στα χέρια υπεύθυνων ανθρώπων, αγωνιζόμενοι σε πλήρως ανταγωνιστικά πρωταθλήματα και έχοντας γύρω τους ένα πολύ πιο ορθολογικό περιβάλλον...

   Θα ρίξω το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης στους "δασκάλους", για ότι κακό συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κανένα παιδί δεν γεννιέται έτοιμος ποδοσφαιριστής. Όσο ταλέντο κι αν διαθέτει ένας μπόμπιρας, αυτό θα εξαντλείται στο να ντριμπλάρει τους συνομίληκους ή στο να έχει καλή επαφή με τη μπάλα. Από κει και μετά, η διαχείριση των ικανοτήτων του, η ψυχολογική του εξέλιξη, η συμπεριφορά του ανάμεσα σε άλλους παίκτες και η απόδοσή του, εξαρτώνται από όλους εκίνους που τον καθοδηγούν. Το παιδί, δεν μπορεί να γνωρίζει εξ ορισμού το καλό και το κακό. Τα μαθαίνει στη διαδρομή, όχι μόνο από τη θεωρία που του χαιδεύει τα αυτιά αλλά και από την συμπεριφορά των προπονητών του, των παραγόντων του, των γονιών του. Όλοι αυτοί που το παίρνουν από το χέρι και το προχωρούν στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής και του ποδοσφαίρου, θα πρέπει να είναι απόλυτοι συνεργάτες και να έχουν άριστη σχέση, με στόχο την αξιοποίηση του ταλέντου αλλά και την διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Όταν οι ρόλοι αρχίζουν να μπερδεύονται ή να κρίνονται ανάλογα με την επιθυμητή εξέλιξη, τότε το βέβαιο είναι πως ο μικρός εκκολαπτόμενος άσσος, δεν θα παίξει ποτέ πραγματικό ποδόσφαιρο, αφού πρωτίστως δεν θα έχει ακριβώς καταλάβει το ΓΙΑΤΙ παίζει....

   Ο κακός πατέρας, θέλει ο γιός να αγωνίζεται συνεχώς, να είναι αναντικατάστατος, να διακρίνεται, να παίζουν όλοι γι αυτόν, να τον προσέχουν, να μη τον μαλώνουν, να τον δικαιολογούν. Ο κακός προπονητής θέλει ο παίκτης του να είναι υπάκουος, να μην δημιουργρί κανένα πρόβλημα, να είναι προσηλωμένος μόνο και μόνο σ αυτόν, να δέχεται να είναι το δεκανίκι του σε σχέση με τους διοικούντες, ώστε να καμαρώνει υπερφίαλα σε κάθε του καλή εμφάνιση, κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις όταν όμως κάτι δεν πάει καλά. Ο κακός παράγοντας, βλέπει το νεαρό ταλέντο σαν κρέας για πούλημα που θα φέρει κέρδη, σαν σκεύος πειθήνιο και υπάκουο, που πρέπει να παίζει για τη φανέλα και την ομάδα χωρίς να απαιτεί απολύτως τίποτε και που μπορεί να καταπατάει την προσωπικότητά του, οποιαδήποτε στιγμή. Τέλος, ένα κακό πρωτάθλημα, ανάμεσα σε ομάδες που δεν έχουν στόχους, είναι βέβαιο πως οδηγεί τα παιδιά στην αποστροφή, στην απαξίωση και στο τέλος στην εγκατάλειψη τω αγωνιστικών χώρων...

    Είμαστε όλοι "ηθικοί αυτουργοί" και υπεύθυνοι για τον κατήφορο του ποδοσφαίρου μας και τη φυγή των νεαρών άσσων μας στο εξωτερικό. Κοιτάζοντας ο καθένας το δικό του συμφέρον, ξεχάσαμε ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα ομαδικό άθλημα, που φέρνει τους ανθρώπους πάρα πολύ κοντά. Που διαμορφώνει χαρακτήρες. Που φτιάχνει άντρες. Που πλέκει ιστορίες για χαρίσματα, ελαττώματα, ηρωισμούς. Είναι καλό να ψάχνουμε χρήματα. Είναι κακό που λησμονήσαμε πως χωρίς ανθρώπους αυτά παραμένουν άψυχα χαρτιά....