........................Η Ελλάδα «πεθαίνει σα χώρα»;Θα γίνω λίγο σκληρός αλλά είμαι πάρα πολύ απογοητευμένος συνολικά από τον τρόπο που ζουν, φέρονται, συμπεριφέρονται οι συμπολίτες μου. Από την καθημερινότητα μέχρι τις επιλογές που κάνουν είτε σε πολιτικό, είτε σε αισθητικό, είτε σε ηθικό επίπεδο. Είμαστε βουτηγμένοι σε μια κοινότητα η οποία αναπαράγει στερεότυπα και προκαταλήψεις. Βιώνουμε μια υποβάθμιση πνευματική. Μιλάμε πια για μειωμένη ανθρώπινη διάσταση. Ο άνθρωπος στην Ελλάδα έχει φτάσει σε σημείο στοιχειώδες. Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα πιο βαθιά πρέπει να σκύψουμε -κι αυτό δεν νομίζω να το αντέξουμε- είτε μέσα στην οικογένεια είτε στις ερωτικές σχέσεις. Αυτά τα δυο πεδία εμπεριέχουν το τερατώδες.
Φοβόμαστε να πάμε πιο βαθιά, να αντιμετωπίσουμε τον Αλλον, να σπάσουμε αυτόν τον κλοιό που μας εμποδίζει να εκτεθούμε και να δοθούμε. Αυτός ο αυτοπεριορισμός σε ένα φτωχό εγώ είναι απίστευτη στέρηση της ανθρώπινης ουσίας. Η απελπισία που μπορεί να νιώθουμε είναι απαραίτητη, και, ναι πρέπει να παραμείνουμε απελπισμένοι, δηλαδή ανικανοποίητοι και συνεχώς σε εγρήγορση.
Ας ξεκινήσουμε από μέσα μας. Από κάτι που είναι προαιώνιο, σχεδόν
άχρονο. Ας βρούμε αυτές τις πρωταρχικές πηγές που κατά καιρούς έχουν δημιουργήσει τις μεγάλες εποχές των τεχνών και της επιστήμης, της σκέψης. Αυτά δεν έχουν χαθεί, υπάρχουν. Και με παρηγορεί το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτό το απογοητευτικό σύνολο, ανταμώνω και συνομιλώ με εξαιρέσεις, με εξαιρετικούς ανθρώπους.
Εν τέλει για να απαντήσω με σαφήνεια στην ερώτησή σας, εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός, γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Είναι νομοτελειακό. Βρισκόμαστε στην κίνηση ενός μηχανισμού ο οποίος δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει την τροχιά του. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και πολλή ζωή γύρω μου. Και θα νικήσει στο τέλος.
Βιογραφικό
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ` το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, «Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά», το οποίο ανέβασε ο Πατρίς Σερό το 1968 στο Theatre d` Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το «Πεθαίνω σαν χώρα», το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα «Κατάλογοι 1-4» και το 1983 το θεατρικό του έργο «Η νέα εκκλησία του αίματος».
Ακολούθησαν: «Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία» (πεζογράφημα), «Κατάλογοι 5-8» (1986-ποιητική ενότητα), «Το ύψωμα» (1990-θεατρικό έργο), «Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα» (1992-θεατρικό), «Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί» (1994-ποιητική ενότητα), «Η αρχή της ζωής» (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), «Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή» (2000-θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου) και «Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι» (2000).
Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gιrard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις Αγρα, που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και πολλές μεταφράσεις του.
πηγή: http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου