Φιλοδοξίες υπάρχουν. Προγραμματισμός
και κατάλληλοι άνθρωποι, υπάρχουν;
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και
σήμερα αναπολούν τα χρόνια που ο Παναργειακός εκπροσωπούσε επάξια το αργολικό
ποδόσφαιρο και όχι μόνο, στην β΄ εθνική κατηγορία. Δεν είναι δα και εύκολο να
ξεχαστούν ονόματα ποδοσφαιριστών όπως του Δώνη, του Βονόρτα, του Αστρά, του Πιά, του Μπονόβα,
του Αργυρίου, του Πηνιώτη, του Κόλα, του Πετράκη, του Ντελίπμασιτς, του
Στογιάνοβιτς, του Καραγκούνη, του Αργυρίου, του Τζάκ Παπαδόπουλου, του Καρολίδη,
του Σάββα Καπαγερίδη, του Ντα Σίλβα, του Νικ. Κακανούλια κ.α. αλλά και των
δικών μας παιδιών που έκαναν καριέρα και σε ομάδες Α΄ εθνικής όπως ο Δημ.
Καπετανόπουλος, ο Δημ. Μπατάκος, ο Νίκ. Μπουκάρας, ο Τάσος Καραμάνος, ο Νίκ.
Κωστάκης, ο Γιάν. Δουβίκας, ο Βασ. Παντερμαλής, ο Μαρκος Φαρμάκας, Ο Γιάννης
Κατεμής, ο Γιάν. Μανώλης κ.α. Μεγάλα ονόματα πέρασαν και από τον πάγκο των «πρασίνων»
όπως οι αείμνηστοι Γιάννης Κυράστας και Νίκος Γαβριηλίδης | Δημ. Καπετανόπουλος |
Αν μη τι άλλο, ονόματα «βαριά» σαν
ιστορία στην ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια
και που θα μπορούσαν από μόνα τους να προσελκύσουν τα ταλέντα της εποχής.
Δυστυχώς όμως. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, κοιτούσαν, συνεπαρμένοι από το
νέκταρ της επιτυχίας και τους διθύραμβος του αθλητικού τύπου, την λουστραρισμένη
και αστραφτερή βιτρίνα και όχι τι είχε ή μάλλον τι διέθετε η φαρέτρα της ομάδας.
Πιο απλά, κοιτούσαν το δέντρο και όχι το δάσος. Αποτέλεσμα όλων αυτών; Όταν κάποια στιγμή
έφτασε η ομάδα μια ανάσα από την Α΄ εθνική(1992-93 http://el.wikipedia.org1992-93), όλοι πίστεψαν ότι η ώρα για το
μεγάλο άλμα είχε φτάσει. Μάταια όμως. Έπειτα
από 5 επιτυχημένες σαιζόν ο υποβιβασμός
και ουσιαστικά ο αφανισμός και η περιπλάνηση στα «χωράφια» της Αργολίδας και της
Δ΄ εθνικής ήλθε φυσιολογικά. Παραμένει όμως ο πιο αγαπημένος σύλλογος
για τους Αργείους φιλάθλους. Και τότε ήταν που όλοι μα όλοι μιλούσαν για στροφή στα παιδιά του νομού
και για ίδρυση και λειτουργία ακαδημιών.
| Γιάννης Κατεμής |
Φιλοδοξίες υπάρχουν. Ο
προγραμματισμός και οι κατάλληλοι άνθρωποι, υπάρχουν;
Χρειάστηκε να περάσει μια 15ετία όταν τον Αύγουστο του
2012 για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου δημιουργείται δεύτερη ομάδα. Οι «Νέοι
Παναργειακού» οι οποίοι προέρχονται από ακαδημίες της ευρύτερης περιοχής και
αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Α’ 2 κατηγορίας. Στις 31 Μαΐου του 2008
κατέκτησε το Κύπελλο Ερασιτεχνών
νικώντας τη Νίκη Πολύγυρου με 3-0 στην παράταση. Ο τελικός έγινε στη Λαμία.
Την ίδια αγωνιστική περίοδο (2007-08) κατέκτησε το πρωτάθλημα στον 7ο όμιλο της
Δ' εθνικής κατηγορίας και το Κύπελλο της ΕΠΣ Αργολίδας, πετυχαίνοντας τρεμπλ. Αγωνίστηκε για
δυο σεζόν στη Γ΄ Εθνική, χωρίς επιτυχία, και
υποβιβάστηκε ξανά στη Δ΄Εθνική. (Προσωπικό αρχείο Κ. Ψαρρού. Βιβλίο
Αργείων άθλα, Αποστολόπουλος Γιάννης, Άργος 1998).
Εκείνη την εποχή όλα έδειχναν ότι «το
νερό είχε μπεί στ΄ αυλάκι». Μια ομάδα ανθρώπων με μπροστάρη τον επιχειρηματία
Ιωσήφ Μερτύρη προσπάθησε να βάλει τον Παναργειακό στις ράγες που οδηγούν στις μεγάλες
κατηγορίες αλλά συνάντησε «κυκλώπεια τείχη» μπροστά της με αποτέλεσμα να
εγκαταλείψει την προσπάθεια. Μια προσπάθεια που στηρίχτηκε σε ντόπια παιδιά που
πρωταρχικός τους στόχος ήταν η καταξίωση και στην συνέχεια η άνοδος στον
ποδοσφαιρικό χάρτη της Ελλάδος. Αλλά και πάλι κάπου στου δρόμου τα μισά όλο αυτό
το οικοδόμημα που άρχισε να χτίζεται, γκρεμίστηκε μέσα σε ένα καλοκαίρι. Την χρονιά 2014-2015 τα
πάντα άλλαξαν. Βρέθηκε «ο άνθρωπος χρήμα», και οι διαχειριστές του θεώρησαν
καλό να αντικαταστήσουν την πολλά υποσχόμενη νέα φουρνιά αποτελούμενη από «αργειτάκια»,
από αμφιβόλου στην πλειοψηφία τους επιλογές ποδοσφαιριστών, προπονητών αλλά και
παραγόντων. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε «τις πταιει». Ας κάνουν οι
εμπλεκόμενοι την αυτοκριτική τους.
Φιλοδοξίες υπάρχουν. Προγραμματισμός
και κατάλληλοι άνθρωποι, υπάρχουν;
Η νέα χρονιά είναι προ των πυλών. Ευχή
όλων είναι τα παθήματα να έγιναν μαθήματα και με σωστό σχεδιασμό να αρχίσει να
πραγματοποιείται το όνειρο της επανόδου στην Β΄ εθνική κατηγορία και γιατί όχι
και αυτή της Α΄ εθνικής. Φτάνει να στελεχωθεί η ομάδα με ανθρώπους που
γνωρίζουν την ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η δραστηριοποίηση του ομογενούς Νίκου
Ρονιώτη που έδειξε έμπρακτα την αγάπη του για την ομάδα της γενέτειρας του έστω
και δια αντιπροσώπων τυπικά, σημαίνει ότι υπάρχει η διάθεση να επενδύσει στην
ομάδα. Τρανταχτό παράδειγμα αυτό του Αστέρα Τρίπολης με τους Μπάκο-Καϋμενάκη να
έχουν δημιουργήσει μια ομάδα πρότυπο
τουλάχιστον για την Πελοπόννησο και η οποία κινείται πλέον πάνω σε ευρωπαϊκά
δεδομένα.
Δεν γνωρίζω – τουλάχιστον μέχρι που
γράφονταν αυτές οι γραμμές – αν ο Κος Ρονιώτης παραμείνει στην ομάδα και την
νέα χρονιά. Εάν παραμείνει και θέλει να ασχοληθεί με τον Παναργειακό και να μην
διαθέσει «λεφτά για πέταμα», να κάνει σωστές κινήσεις, να βάλει το μαχαίρι στο
κόκκαλο και να αναθέσει την δημιουργία
μιας νέας ομάδας, σε ανθρώπους που
γνωρίζουν τις απαιτήσεις του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με το να ψάξει για ενόχους, δεν θα αλλάξει τίποτε απολύτως και ο κατήφορος
δεν θα έχει τελειωμό. Άλλως τε η χρονιά που πέρασε θα
πρέπει να ήταν άκρως διδακτική γι αυτόν. Όπως λέει και ο σοφός λαός μας, «το δις
εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».
Φιλοδοξίες υπάρχουν. Προγραμματισμός
και κατάλληλοι άνθρωποι, υπάρχουν;
