Ο Κώστας Μπελιάς γράφει για τρυγητές πάνω σε πτώματα και για τα δίδυμα χαμόγελα που δεν θα ξαναδούμεΠέρασαν οι μέρες. Κι ο πόνος παραμένει αβάσταχτος μα το συναίσθημα υποχωρεί και δίνει τη θέση του στη λογική. Και η λογική μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα. Μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι σαν να είσαι εσύ αυτός που έχασε τη ζωή του το καταραμένο βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο Μάτι. Να σε βάλει στη θέση ενός από αυτούς που πάλεψαν για να γλιτώσουν τον μαρτυρικό θάνατο και δεν τα κατάφεραν. Και να σε βάζει σε σκέψεις. Και να σε οδηγεί στη οργή.
Μια σκέψη που σε βασανίζει είναι, τι θα μπορούσε να πει κάποιος από αυτούς που τόσο άδικα έφυγαν, αν σήμερα είχε τη δυνατότητα να στείλει ένα μήνυμα σε αυτούς που βγήκαν για να τρυγήσουν ψήφους πάνω σε πτώματα; Σε αυτούς που ούτε λίγο ούτε πολύ, του είπαν... φταις και πλήρωσες γι' αυτό.
Σε ένα υποτιθέμενο μήνυμα του μπορεί να έγραφε:
«Ας πούμε ότι φταίω για πολλούς λόγους. Γιατί λάδωσα περιφέρεια, δήμο, πολεοδομία για να χτίσω ένα σπίτι. Πλήρωσα για να νομιμοποιήσω το αυθαίρετό μου, δεν άφησα φαρδύ δρόμο για την παραλία αλλά ένα μονοπάτι, μπάζωσα το
ρέμα, έκλεινα τη ΛΕΑ. Για όλα αυτά λοιπόν, όπως εσύ λες πλήρωσα. Με την ίδια τη ζωή μου μάλιστα.
Μα φταις κι εσύ και το ξεχνάς. Γιατί όταν πήγα να φτιάξω νόμιμα όλα αυτά, μου βγήκαν εμπόδια γιατί μου είπαν ότι αν δεν λαδώσεις, να δουλέψει το σύστημα, δουλειά δεν κάνεις. Φταις γιατί άφησες να λαδώνονται περιφέρεια, δήμος, πολεοδομία. Γιατί για να βγάλεις λεφτά, νομιμοποίησες το αυθαίρετό μου. Για να σε ψηφίσω με άφησες να ανοίξω μόνο ένα μικρό μονοπάτι για την παραλία, να μπαζώσω το ρέμα, να κλείσω την ΛΕΑ.
Σε άκουσα μόλις βγήκες από το πολυτελές αυτοκίνητό σου και έβαλες τη θλιμμένη μάσκα, να τα λες με έναν γείτονά μου που δεν πλήρωσε με τη ζωή του. Να τον ρωτάς αν θα σου έδινε ένα μέτρο από το οικόπεδό του για να φαρδύνεις τον δρόμο, χρίζοντάς τον και αυτόν φταίχτη. Κι από δω 'πάνω φώναζα αλλά δεν ακούγομαι φαίνεται. Κι εσύ που είσαι κράτος υπουργέ μου γιατί δεν ήρθες να το πάρεις το μέτρο; Λέγεται αναγκαστική απαλλοτρίωση και θέλει χρήματα γιατί πρέπει ως κράτος να καταβάλεις αποζημίωση. Σε καταλαβαίνω υπουργέ μου γιατί είναι δύσκολες εποχές και έχεις δώσει μόλις τον προηγούμενο χρόνο 5,845 δισεκατομμύρια δολάρια ή το 2,36% του ΑΕΠ για τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Δεν περίσσεψαν για να πάρεις το μέτρο.
Φταίμε κι δυο λοιπόν υπουργέ μου αλλά εγώ περισσότερο διότι εκτός των άλλων σου επέτρεψα με την ψήφο μου να είσαι σε αυτή τη θέση. Και σε εσένα και στην κυρία που με μαύρο σινιέ σύνολο και κόκκινο κραγιόν πήγε θλιμμένη στο υπουργικό συμβούλιο και στον άλλο κύριο που παραιτήθηκε αλλά μένει στη θέση του. Και σε αυτούς πριν από εσένα που φυσικά και αυτοί δεν ήρθαν να πάρουν το ένα μέτρο γης. Και σε πολλούς άλλους.
Φταίμε και οι δύο αλλά δεν έφταιξαν καθόλου υπουργέ μου εκείνα τα δίδυμα χαμόγελα που δεν θα τα ξαναδούμε. Κι εγώ πλήρωσα για το φταίξιμό μου. Εσύ;»...
